امروزه ، شما روی آسفالت قدم می زنید، رانندگی و دوچرخه سواری می کنید و در همه جا آنرا در زندگی روزمره خود می بینید.

ولی آیا می دانید که آسفالت را در زمان های بسیار قدیم نیز مردم می شناختند و مورد استفاده قرار می دادند؟

آسفالت دارای یک حالت رطوبت ناپذیری است . نخستین بار آن را بابلیان شناختند و نامش را هم « قیر » یا « لجن » نهادند.

مدت ها بعد رومیان نیز آنرا شناختند و آن ها هم آن را قیر می خواندند.

رومیان مخزن های آب و استخر های شنا را آسفالت می کردند و بدین وسیله از رفتن آب آن ها را پیشگیری می کردند.

آسفالت یک ماده ی معدنی است به رنگ قهوه ای تیره یا سیاه که در زمین به صورت مایع ، جامد و قسمتی هم به صورت نیمه جامد یافت می شود.

آسفالت جزئی از بیشتر روغن های خام نیز می باشد.

چون آسفالت گرم شود ، نرم می گردد و هر گاه حرارت بسیار ببیند به صورت مایع در می آید . ولی پس از آنکه سرد گردد ، دوباره سخت و محکم می شود.

از نظر شیمیایی آسفالت ترکیبی از هیدروژن و کربن است.

آسفالت بر دو گونه است: